LKS Jodła Jedlnia - strona oficjalna

Hokej na lodzie był kiedyś w Polsce dyscypliną dość popularną. Chyba niewiele osób jednak wie, że takowe zespoły istniały również w Radomskiem, a zespoły osiągały nawet sukcesy. Sekcje istniały w RKS-ie Radom, Radomiaku, Polonii Iłża. Mocny zespół miał Proch Pionki (ten zespół pod nazwą Pronit uzyskał nawet awans do II ligi w sezonie 1965/66). Kto wie czy najbarwniejsza nie jest jednak historia innej drużyny, która niedługo po II wojnie światowej liczyła się nie tylko na lokalnym podwórku, a chyba jako jedyna w regionie szczyciła się w pełni wymiarowym, oświetlonym lodowiskiem.

Chodzi o zapaleńców z Jodły Jedlnia Letnisko. Choć klub powstał w 1949 roku, już w okresie międzywojennym hokeiści-amatorzy uganiali się na łyżwach za krążkiem, ale sekcja hokeja na lodzie przeżyła prawdziwy rozkwit w latach 50-tych poprzedniego stulecia. Już 1951 roku powstało w Jedlni Letnisko lodowisko, które niemal natychmiast zostało oświetlone. Już z tego, znajdującego się na tzw. wylewiskach obiektu, sportowcy byli zadowoleni. W 1954 roku na Kolonce został oddany do użytku nowy stadion sportowy. Dumą klubu stało się lodowisko. Pełnowymiarowe, z bandami, oświetlone, stało się areną spotkań, które starsi mieszkańcy Jedlni Letnisko wspominają do dziś. Na mecze Jodły ciągnęła wówczas cała okolica.
Nie trudno się jednak dziwić skoro miejscowi hokeiści trzykrotnie ubiegali się wówczas o awans do II ligi. Będąc całkowitymi amatorami, rywalizowali jednak z zespołami, których zawodnicy regularnie trenowali pod okiem wykwalifikowanych szkoleniowców. Każdorazowo Jodła zajmowała drugie miejsca. Drużynę tworzyli: Józef Jaworski, bracia Surmowie, Zdzisław Bielawski, Zygmunt Dygas, Janusz Wojciechowski, Jerzy Wolak, Eugeniusz Wójcik, Franciszek Zieliński, Zenon Walaszek, Piotr Sowiński, Tadeusz Zieliński i Marek Kucharczyk.

Jak widać, sport był kiedyś obecny zimą nie tylko w dużych miastach, ale i małych miasteczkach, a często i wsiach. Dziś mamy po jednym małym lodowisku w Radomiu i Kozienicach, a w mniejszych gminach i o takim dzieciaki (dorośli również) mogą jedynie pomarzyć. Koszt budowy sztucznej tafli nie jest mały, ale po pierwsze amortyzuje się na przestrzeni kilku, a po drugie nie wszystko można przeliczyć na pieniądze. A już na pewno nie jest tym czymś zdrowie młodych ludzi, którzy zamiast wciąż klikać myszką komputera, mogliby pojeździć z rówieśnikami na łyżwach.